 |
 |
|
|
|
Doğada
şenlik seninle başlar |
 |
  |
  |
BABAMA |
||
|
O,Cumhuriyetin
ilk çocuklarından Zafer Bayramının ikinci yılından Bir gün önce doğmuş. Kuvayı Milliyeden istiklal madalyalı Mansur Mükerrem'in yedinci çocuğu olmuş. Savaştan çıkılmış, yokluk yılları Toz, toprak içinde köy çocukları Tarla, bağ, bahçe didiniyor herkes Bir lokma, bir hırka tüm umutları Hem eski Türkçe hem yeni Türkçeyi Öğrenip de okula başlamış Okuma bilmeden gelen arkadaşlarına Bir hayli şaşırmış. Yıllar; idealist Cumhuriyet öğretmenleri yılları Hem çekindi hem saydı hem unutamadı Muallim Besim Bey ile Nihal Hocahanımı Daha İlk Okulda ne çok şey öğrendi Ama geçim derdinden Eğitimine devam edemedi. Okul sonrası girdi kasabadaki fabrikaya Sabah ezanlarında düştü karanlık yollara Orada öğrendi tornayı, tesviyeyi Daha da hayata dair çok şeyi |
Askerliği
geldi ikinci Cihan Harbine Kurası çıktı önce Selimiye Kışlasına Oradan da Zeytinburnu silah fabrikasına Cephane ürettiler Türk Ordusuna. Askerlik sonrası döndü fabrikasına Sıra geldi bir yuva kurmasına Annesinin köyünden bir kız beğendi Onunla muradına erdi Tanrı bir kız, bir erkek evlat verdi. Kazandığı çoğu zaman yetmedi Ömrü çalışıp didinmekle geçti Hem işte çalıştı hem bağ bahçede Hem sebze, meyve yetiştirdi Hem tavuğunu besledi Hem yakacak odununu kesti Ama hiç haram yemedi, yedirmedi İçki, sigara, kumar ne bilmedi Bize de hep iyiyi, doğruyu öğretti. Ahir zamanında ele güne Muhtaç olmadan geçindi. Eşi ile el ele Gidebildiği yere kadar gitti. |
O
kötü hastalık eşini yakaladığında Dünya yıkıldı başına Gece gündüz başucunda Gözü gözünde eli elinde Tıpkı bir anne şefkatinde Baktı, yedirdi, içirdi Veda vakti geldiğinde Gelin getirdiği köyüne Bir düğün konvoyuyla Götürüp yerine yatırdı. O, ömrünün en büyük acısıydı. Ondan sonra hayatta en çok Namazlarını ve çocukları sevdi Sadece torunlarının değil, Tüm çocukların dedesiydi. Zengin ve kariyerli olmadı, Çalmadı, harama el uzatmadı Az olanı bile hep paylaştı. Sıradan ama değerli ve şerefli bir insan O benim biricik babam. |
KIZIL SAÇLI PERİYE VEDA
Hani sevdiklerini hep yanında görmek istersin ya
Bu puslu Pazar gününde
Yine topladın bütün İzmir’i başına
Biz Hocazade’nin avlusunda
Sen, tacın, tel kırma gelinliğin ve çiçeklerinle tahtında
Gülerek el sallıyorsun dostlara.
Ağlamayı, yasları, siyahları hiç sevmezdin
Onun için elimizde beyaz güller,
Dilimizde şiirler, üzerimizde mor giysiler,
Kalbimizde ince hüzünlerle düğününe geldik.
Artık koşturmalar, telaşlar
Yorgunluklar, gönül kırgınlıkları bitti
Şimdi cennet bahçelerinde dinlenme vakti.
Sen kızıl saçlı peri, alkışlarla yerinden uçtun
Bir bir sevdiklerinin omzuna dokundun.
Bedenine sığmayan özgür ruhun
Çok sevdiğin Alsancak’tan Güzelbahçe’ye aktı
Mahzun İzmir ardından selama kalktı.
Sevdiğin kır çiçeklerinin açtığı yerde
Ve bereketli zeytin ağaçlarının altında
Seni doğaya gelin ettik.
Bundan böyle Nisan 1'i
‘Esin Günü’ ilan ettik.
Rabia Yavrutürk
Akbabalı, çocukluk arkadaşı, İzmir'de de arkadaşı olan
Esin Yılmaz için yazdığı şiir
BEBEK KADIN
Güneşli
bir kış gününün ortasında
Rastladım ona evinin kapısında
Mini bir orman gibi çiçeklerini suluyordu
Sırtında ilmekleri sökülmüş hırkasıyla.
Ben gibi bir kısa boylunun
Koltuğunun altına geliyordu boyu
Şefkatle başını okşadığımda
Sevinçle gülümsüyordu yüzü.
Mübadil bir ailenin çocuğuymuş,
Aslen Selanikli, kendi Foça doğumluymuş.
Bu eski evin küçüklüğüne bakmamalıymış,
Aslında üç oda bir salonmuş.
Hayatı geçmiş bu küçük kasabada
Bilmem çoluğu çocuğu varmı ardında?...
Acıyla yoğrulmuş, vaktinden önce kırışmış yüzü,
Mahsun bakışı, dişsiz ağzıyla saf gülüşü
Beni yüreğimin derinliklerinden etkiledi
Büyümeden yaşlanmış bu bebek kadını
Kucağıma alıp sevesim geldi.
AĞLATTIN
Bir gözyaşı
seliydi yaşadığım
Tanıdım, kaybetme korkusuyla ağladım
Sevdim, sevilmemek korkusuyla
Başkasına gittiğinde hasretinden
Sevdiğinde, benim olmadığın için ağladım.
Aradığında da ağladım aramadığında da.
Seninle acının her halini yaşadım
Aşkın ve sabrın ilahi boyutuna ulaştım.
Şimdi bıraktın gidiyorsun omuzlarda
Bir kez bile doyasıya kucaklayamadan
Yatacaksın karatoprağın bağrına
Gözyaşlarım düşüyor, bedeninle birlikte toprağa.
Okulumuz (Rabia YAVRUTÜRK'ün mektubu) |
Bugün Hemşireler günü. Ne yazık ki, bizim okulumuzu kapattılar. Buna tepki olarak bir yazı yazdım ve bazı köşe yazarlarına (Abbas Güçlü, Meral Tamer, Hıncal Uluç, Hasan Pulur, Serdar Kızık) gönderdim. Size de gönderiyorum. Medyadan tanıdıklarınız varsa paylaşın lütfen. Sevgiler.. OKULUMUZ Çoğumuz dar gelirli ailelerin çocuklarıydık. Öncelikli amacımız; kendi ayaklarımızın üzerinde duracak, kısa yoldan bir meslek sahibi olmaktı. Orta okul sonrası, ailelerimizin, okul mezunlarından tanıdıklarımızın yönlendirmesi ya da şefkatli yapımıza uygun ideal bir meslek olarak gördüğümüzden HEMŞİRELİK mesleğine yönelmiştik. Bir kısmımız okulun bulunduğu İstanbul çevresinden olsa da Türkiye'nin çeşitli yerlerinden gelen arkadaşlarımız da vardı. Bir akşamüzeri bir elimizde valiz diğer yanımızda ailelerimizle Kızılay Hemşire Okulundan içeri girdik. O günkü koşullarda yılın 11 ayını geçireceğimizbu okulda artık anne babalarımız; öğretmenlerimiz, kardeşlerimiz; arkadaşlarımızdı. Okuyanlar bilir, yatılı okulda ilk akşamınızı hiç unutamazsınız. Bir otel restaurantı düzenindeki yemekhanede yediğimiz akşam yemeğinde ve 5 kişilik yatakhanelerimizde hemen arkadaşlarımızla kaynaşmıştık. Okul süresi ve sonrasında hiç bitmeyecek olan bağlılığımız orada başlamıştı. Okulumuz, Cumhuriyetin ilk yıllarında, ülkenin hemşire ihtiyacını karşılamak üzere, Atatürk'ün direktifleri ile Türkiye Kızılay Derneği tarafından, Aksaray Sinekli Bakkal Sokağındaki Kazasker Ali Bey Konağında 21 Şubat 1925 tarihinde açılmıştır. Konak, Halide Edip ve Adnan Adıvar tarafından Türkiye Kızılay Derneğine bağışlanmış, 'Sinekli Bakkal' romanındaki Pembe Köşktü. Kendine has atmosferi bizi çok etkilerdi. Okulun ilk yöneticileri Amerika'dan veya İngiltere'deki Florance Nightingale Hemşire Okulu mezunlarından olduğundan İngiliz disiplini hakimdi. Soyadı ile hitap şekli kullanılır, hocalarımızın ve büyük sınıflarımızın başına 'bayan' eklenirdi. Okula alışmağa çalıştığımız ilk günlerde, hocalarımız devamlı aramızda dolaşır, yatakhanelerde yaşam düzenimizi, yemekhanelerde çatal, bıçak kullanışımızı, yemek yiyişimizi kontrol eder, aksi durumlarda uyarır, düzeltirlerdi. Okuldaki yöneticilerimizin birçoğu, okul sonrası yurt içi, yurt dışı yüksek eğitim almış, çoğu evlenmemiş,hayatlarını Hemşire yetiştirmeğe adamış, idealist insanlardı. Sadece hemşire değil, sosyal, kültürlü,sorumluluk sahibi, sabırlı ve şefkatli bireyler olarak yetişmemizi sağlıyorlardı. Çünkü orası yalnız bir öğretim kurumu değil mükemmel bir eğitim kurumuydu. Kazandığımız bu özelliklerin hayatta bize çok faydası olmuştur. Ayrıca o yıllardaki Türkiye Kızılay Derneğinin yöneticileri en iyi şekilde yetişmemiz ve 'Kızılay Hemşiresi' imajının meslekte en üst noktada olması için hiç bir fedakarlıktan kaçınmıyorlardı. Kültür derslerimize İstanbul Erkek Lisesinin ve Kültür Kolejinin en değerli hocaları geliyordu. Meslek dersleri hocalarımız ise stajlarımızı yaptığımız İstanbul ve Cerrahpaşa Tıp Fakültelerinin değerli Prof. Ve Doç. Doktorlarıydı. Bunlar arasında Fikret Karaca (cerrahi), Kemalettin Büyüköztürk (iç hastalıkları), Bülent Berkarda (farmakoloji), Nadir Hatemi (çocuk hast.), Sabahattin Kerimoğlu (psikiyatri), Nedim Zenbilci (nöroloji), Behbut Cevanşir (KBB), Cabbar Hulagu, Fazıl İnanç (kadın hast. Doğum), Melih Tahsinoğlu (pataloji) v.s sayabiliriz. Onlar nasıl bir hemşire ile çalışmak istiyorlarsa bizi öyle yetiştirdiler. Ayrıca yeteneklerimizin geliştirilmesi için, müzik, tiyatro, folklor gibi sosyal faaliyetlere de önem verilirdi. Folklorda hocaların hocası Üstün Gürtuna müthiş bir ekip oluşturmuştu. Zaman zaman gruplar halinde tiyatro ve operaya, Pazar günleri Şan hocamız Şükrü Arsev nezaretinde Şan sinemasındaki klasik müzik konserlerine giderdik. Uygulamalı olarak, mum ışığında, orkestra eşliğinde akşam yemeği eğitimi bile alırdık. Orası aynı zamanda idealist öğretmenlerle idealist öğrencilerin yaşadığı bir yuvaydı. Değerli Edebiyat hocamız şair Hilmi Soykut sınıf yıllığımızda 'Bu kutsal çatı altında hiç unutamayacağım üç büyük haslet gördüm; nezih bir samimiyet, karşılıklı saygı ve sevgi, mesleğe gönülden bağlılık' diye yazmışlardı. Dört yılın sonunda bir meslek sahibi olmamızın yanısıra, sosyal, kültürlü, ülkesine, ailesine faydalı, dostluk, arkadaşlık yapabilme kabiliyetleri yüksek bireyler olarak yetiştik. Geldiğimiz gibi Türkiye'nin çeşitli yerlerindeki hastane ve sağlık kuruluşlarına dağılıp gittik. En zor şartlarda, arazide, çadırlarda, depremde, mülteci kamplarında, gerektiğinde 24 saat sabırla, şefkatle, sevgiyle çalıştık. Okul mezunlarımız ilerleyen zaman içinde bu ülkeye doktor, mühendis, subay, hukukçu, iktisatçı, sanatçı evlatlar yetiştirdiler. Ne yazık ki, Cumhuriyetin ilk yıllarının zor ekonomik koşullarında açılan, sağlık ordusuna binlerce hemşire yetiştiren okulumuz, 2004 yılında hemşirelikde yüksek okul eğitimine geçiş ve ekonomik yük bahaneleri ile kapatıldı. Hastanelerin 'sus' levhalarındaki Kızılay Hemşiresi tarihe karıştı. Pembe Köşk dışındaki binalar yıkıldı. O eğitim yuvasının yerine şimdi özel hastane yapılıyor. Belki de Halide Edip Adıvar ve Adnan Adıvar ömürlerinin son dönemlerinde maddi sıkıntılar çekmişlerdir. Ama eminim böyle bir yeri Kızılaya bağışlamış olmaktan hiçbir zaman pişman olmamışlar ve orada yetişen hemşirelerle gurur duymuşlardır. Bizim için acı olan ise; 'buradan mezun olmuştuk' diyeceğimiz bir okulumuz, bir zamanlar neşeli çığlıklarımızın yankılandığı bahçelerimiz, yemekhanemiz ve yatakhanelerimiz yok artık. Hiç değilse geleneksel pilav günlerinde anılarımızı yad ettiğimiz okulumuzu kaybetmenin derin üzüntüsü içindeyiz.
RABİA
YAVRUTÜRK |